Η ζωή είναι ωραία.

Υποκρίνομαι,
ότι η ζωή είναι ωραία και κάθε πρωί,
εύχομαι στο είδωλό μου,
στον καθρέπτη του μπάνιου, καλημέρα…
Πρώτο καφεδάκι, πρώτο τσιγάρο ( απ’ τα κομμένα),
μπροστά στην σιωπηλή οθόνη του υπολογιστή.
Υποκρίνομαι,
γράφοντας καλημέρα με πολλά ‘’α’’ στο τέλος
για να δείξω την χαρά και την ανεμελιά μου,
πως η ζωή είναι ωραία.
Για καμιά ώρα ανταλλάσω σιωπηλές καλημέρες
με τους εικονικούς μου φίλους,
αντλώντας την πεποίθηση ότι και εκείνοι υποκρίνονται,
ότι η ζωή είναι ωραία.
Υποκρίνομαι,
ότι έχω πολλές δουλειές να κάνω κάθε μέρα,
καταστρώνω σχέδια τάχα μου να τις προλάβω όλες,
στο περίπτερο για εφημερίδα,
στο φούρνο για ψωμί και τις Τετάρτες
διπλό δρομολόγιο στη λαϊκή με δύο σακούλες τη φορά
και κάθε Παρασκευή σούπερ μάρκετ για τα αναγκαία.
Υποκρίνομαι,
ότι πέφτω σε περισυλλογή με ένα μολύβι και ένα μπλόκ,
στο τραπέζι της κουζίνας, ότι είναι γραφείο,
διορθώνοντας τους μισοτελειωμένους στίχους μου
και αρχίζοντας άλλους, νομίζοντας ότι έχω έμπνευση.
Υποκρίνομαι, ότι η ζωή είναι ωραία
και αναρτώ κάποιους στίχους μου στο φέις
με περισσή αυτοπεποίθηση,
εισπράττοντας μερικά λάικ κάθε φορά
και κάποια ευγενικά σχόλια.
Είναι καλοί οι φίλοι μου και υποκρίνονται ότι
τους αρέσουν αυτά που διαβάζουν,
δεν με πικραίνουν ποτέ.
Αναρωτιέμαι χωρίς να υποκρίνομαι,
πόση δύναμη ψυχής να κρύβουν και οι φίλοι μου,
κουβαλώντας ο καθένας ξεχωριστά και σιωπηλά
τον δικό του σταυρό, υποκρινόμενοι,
ότι η ζωή είναι ωραία…